Arkadaş bi ben mi malım yoksa zaman mı değişmiş anlamıyorum. Yaşım 32’ye dayandı. Ne bir evim ne bir eşim ne de eşek niyetine kullanabileceğim bir arabam var. Artık yavaş yavaş mal olduğumu düşünmeye başladım. Cahit Sıtkı Tarancı’nın da şiirinde ifade ettiği yolun yarısını ifade eden yaşa doğru ilerliyorum. Okuldan mezun olalı 8 yıl oldu. Girdiğim bir iki işten patronun veya işin cinsliğinden dolayı dikiş tutturamadım. Kimseye de eyvallah çekecek halimiz yok bu yaştan sonra. O nedenle şimdi yeni bir iş arayışındayım.

Hadi diyelim ki işi bulduk. Bu yaştan sonra hangi kız bana baksın, bakan kızın da ailesi bana neden kızını versin ki? Evlilik, çocuk yapma, büyütme, eğitimi vs.. derken galiba torunları görmek nasip olmayacak. Zamanında annem evlenmem için çok baskı yapmıştı da ben zamanı değil demiştim. Şİmdi ise zamanı diye düşünürken evlenecek kız bulamıyorum. Bulduklarım da burnundan kıl aldırmıyor.

Araba meselesi çok problem değil. İş olunca o da olur ama şimdi o da yok. Millet deli gibi Youtube’a, Tiktok’a veya diğer sosyal platformlar için içerikler hazırlayıp paraları vururken ben mal mal bölümümle alakalı olmasa da iş aramaya devam ediyorum. Öğretmenlik artık torpille mümkün olduğundan dolayı maalesef kendi işimi yapamıyorum. Elbet bir gün bu devran da değişir ama umarım o zaman çok geç kalmış olmam.

Hasıl-ı kelam yazının başında da ifade ettiğim gibi galiba bir Mal’ım ve böyle de devam edeceğim. Buradan evlenmek isteyen genç kızlara sesleniyorum.. Şaka şaka 🙂 Ama olursa da tanışmak isterim açıkçası.