6 yaşında bir oğlum, 6 aylık bir kızım var. Zamanımın hepsi onlarla geçiyor desem abartmış olmam. Kendime ayırdığım zaman yok denecek kadar azdır. Kocam ölmemiş, sağ çok şükür ama varlığıyla yokluğu pek anlaşılmıyor. Uğraşıyor, bir şeyler yapmaya çalışıyor ama 5-10 dakika çocuklarla oynadıktan sonra pili bitmişcesine köşesine çekilip başka işlerle uğraşmaya başlıyor.

Biliyorum. Çok iyi bir insan. Kafasında dünya kadar sorun, problem, halletmesi gereken iş var. Zorlu hayat şartlarında ayakta durmanın yanı sıra çocukların üniversite masrafları, eğitim harcamaları vs.. ekstra kazançlar peşinden koşturuyor. Çok seviyorum kendisini ama yetmiyor.

Bazen rahat bir nefes almak istiyorum. Bazen dinlenmek, uyumak veya arkadaşlarımla baş başa dışarıda yemek yemek istiyorum. Daha bugün eşimle tartıştık çocuklarla ilgili. Neymiş efendim o da ilgileniyormuş da yok onlarla oyun oynuyormuş da büyük çocuğun dersi ile ilgileniyormuş da falan filan. O bunları söyledikçe benim beynime kan sıçrayıp duruyordu.

Laf aramızda biraz da inatçıdır kendisi.Bir lafı anlatana kadar eşek sudan gelmiş oluyor. Daha geçen gün çocuğa eşek şakası yaparak saatlerce güldü. Ne yaptığını veya çok mu komik olduğunu söylediğim de pişmiş kelle gibi evet cevabını verdi.

O nedenle kocam korkunç bir baba. Suçlamıyorum, onun babası da onunla bu şekilde şakalaşmış, bu şekilde oyunlar oynamış. Belki de onun babası da ona aynı şeyleri yapmıştır ya da hiç yapmamıştır. Bilemiyorum. Her şeye rağmen onu çok seviyorum. Eğer olur da bu yazıyı bir gün okursa umarım beni biraz anlar ve şöyle kafa dinlemem için birkaç gününü feda eder. Ne dersiniz? Yapar mı?